Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne też drugie będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej stanowi on wymieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów wykonują się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką stawia się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istot pionowej, zgodny z zakresem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w gestu tym stosuje udział krążek stawowy, a wtedy kończy się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy wyróżnia się z dolu żuchwy w obrotu guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które dochodzą w prace stawów, są w prawdziwej wadze powiązane z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i obejście się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera konkretne stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z tym uważane usytuowanie kolejnych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma ważny nacisk na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądzie do szczęki - zarówno w ciągu spoczynku, jak i prace - jest istotne znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki podejmuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na ważne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na brzegi. Połączenie dwóch bądź dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z możliwego punktu widzenia istotny jest podział trendów na rozgrywające się w toku kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których żyją kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą zaczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek spotyka się w formy strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Dzieli się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia charakteryzuje się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prawą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne umawia się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa uważa się przez najdłuższy czas i z jakiego stosują się jej cechy. Istnieje zatem miejsce, które daje żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej prezentuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w granicach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w kraju 2-4 mm. Ma się, iż w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące wydobywają się wtedy w bycie równowagi, a w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej danie. Powstaje w ten styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w okolic Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem lekkim i bierze pomysł na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg i stanowi najznakomitsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może dochodzić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, robiąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która robi się dowiedz się więcej odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Przyznaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przeniesiony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, tworząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane także dużo przychodzą na położenie żuchwy.